W dniach 9–10 kwietnia 2025 roku, na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM w Poznaniu odbyła się międzynarodowa konferencja naukowa pt. „Znaczenie równości płci dla dobrobytu i zrównoważonego rozwoju”. Wydarzenie zgromadziło ekspertki i ekspertów z kraju i zagranicy, tworząc przestrzeń do interdyscyplinarnej debaty nad kluczową rolą równości płci we współczesnym świecie. Organizatorami wydarzenia byli: Fundacja Instytutu Chemii Bioorganicznej PAN, WNPiD UAM oraz Grupa Badawcza nad Różnorodnością, Równością i Reintegracją (GBRRR). Konferencję dofinansowano w ramach programu Doskonała Nauka II. Program objął dyskusje i warsztaty poświęcone m.in. równości płci w nauce, edukacji, zdrowiu, mediach oraz wpływowi konfliktów zbrojnych na sytuację kobiet. Zaprezentowano również innowacyjne perspektywy badawcze, takie jak hydrofeminizm, neuroatypowość czy tożsamość płciowa. Wydarzenie było nie tylko okazją do wymiany wiedzy, ale także impulsem do dalszych działań na rzecz bardziej sprawiedliwego i inkluzywnego społeczeństwa. Równość płci nie jest wyłącznie postulatem sprawiedliwości społecznej – to także realny fundament dla budowy dobrobytu, inkluzywności i zrównoważonego rozwoju.
Wydarzeniu towarzyszyła również wystawa autorstwa dr hab. Katarzyny Dreszer pt. TRANS-FORMATION.
Opis wystawy:
Maska przesłania oblicze lecz zostaje w relacji z tym co ukrywa. Zasłania ale jednocześnie ujawnia i wskazuje. W takim kontekście budują się znaczenia w świecie, który jeszcze nie jest nazwany, w momencie, kiedy postrzegamy coś po raz pierwszy. Budują się relacje pomiędzy punktem i przestrzenią, punktem i znaczeniem.
Elementy w przestrzeni są relacyjne. Ukłucia mają kształt różnicy. Definiujemy je poprzez odniesienia. Tak jak czas określamy poprzez odniesienie do przestrzeni, a przestrzeń w odniesieniu do czasu. Derrida nazywa to róznicowaniem i odwlekaniem jednocześnie. Każda z prac jest próbą opowiadania dotyczącego tego problemu.
Płaszczyzny ożywają w rytmach ukłuć, które kształtem są do siebie podobne. Jednak każde z nich ma inną anatomię. Wynika ona z dynamiki, kierunków, ostrości i kontekstów. Miejsce przecięcia, litera czy cyfra jest wskazówką, wyznacza punkt topograficzny, miejsce pobytu, to, co w danej chwili dostrzegamy.Ich nagromadzenie daje możliwości kreowania nowych struktur. Struktur, które w wyobraźni budują światy metafor.
Jednym razem są to płaszczyzny zagęszczone, fragmentarycznie przesączające światło stanowiące parawany dla rzeczywistości, ujawniające ją w małych fragmentach. Inne przywołują w wyobraźni rozmaite nakładające się na siebie kształty. Raz zamknięte , opisane rytmami cieni, innym razem otwarte, przez które strumieniami przelewa sią światło, aż do zupełnej destrukcji formy w przesączonym światłem ruchu. Jednocześnie poza płaszczyzną otwierają się przestrzenie, których nie jesteśmy w stanie dostrzec „gołym” okiem.
